Dag Nepal

Vandaag precies een week geleden ging ik op pad voor de homestaytrekking. Nu zit ik op mijn hotelkamer en heb ik mijn spullen voor de terugreis naar Nederland gepakt. In de tussentijd heb ik zoveel gezien en meegemaakt dat ik gewoon niet weet waar ik mijn verhaal moet beginnen. Eerst de homestaytrekking dan maar. Die was echt helemaal geweldig. Vijf dagen lang ben ik samen met mijn gids Rajesh door Dhading getrokken, een plattelandsgebied op een halve dag reizen van Kathmandu. Omdat het in geen enkele reisgids staat beschreven, is het totaal onbekend bij toeristen. Overal waar ik kwam werd ik aangestaard. De mensen in Dhading leiden een eenvoudig agrarisch bestaan. Ze bedrijven wat landbouw en houden kippen, enkele geiten en 1 of 2 buffels. Ik had het gevoel minimaal 100 jaar terug in de tijd te zijn gegaan. De huizen zijn gemaakt van natuurlijke materialen, zoals leem en stro. Moderne apparatuur is er niet. Koken gebeurt op een soort kleioventje in de hoek van de kamer. Schoorstenen ontbreken, waardoor het binnen zwart ziet van de rook. De geiten en kippen lopen het huis gewoon in en uit. Stromend water is er evenmin. Baden en kleding wassen doet men in de rivier. Overal werd ik heel vriendelijk ontvangen. Natuurlijk bestonden de maaltijden steeds daalbaat. De basis, rijst met linzen, is overal hetzelfde, maar toch smaakt het in ieder huishouden weer anders. Soms werd de maaltijd aangevuld met een beker warme buffelmelk. Ook heb ik kennis gemaakt met bijzondere plaatselijke rituelen. Na het eten bijvoorbeeld zuivert de vrouw des huizes de lemen vloer met een mengsel van heilige koeienmest en water. Gekookte rijst die op de grond is gevallen is namelijk onrein en verontreinigd de vloer.
Gids Rajesh, een jongen van 20 jaar, wist ontzettend veel te vertellen over het gebied en de leefwijze van de mensen, maar ook over het leven in Nepal in het algemeen. Ik heb veel van hem geleerd.
Na de trekking ben ik met de bus naar het tropische Chitwan op de grens met India gegaan. Wat een contrast met Dhading. Ik verbleef in een hotel met alles erop en eraan. Een toeristisch vakantiekamp voor Chinezen en bejaarden. Ik vond er niet veel aan. Ik verlangde terug naar de eenvoudige huizen met de vriendelijke mensen op het platteland. Het geplande ritje op de olifant daarentegen was op zijn minst avontuurlijk te noemen. Ik zat met een Indiase familie, bestaande uit een zwaarlijvige vader en moeder en een zoon met obesitas, in een mandje op de rug van het beest. Zoonlief was zo dik dat het mandje continue scheef zakte. Het was de olifant blijkbaar ook teveel, want tot overmaat van ramp sloeg het dier op hol! Trompetterend en al denderde hij door de jungle. Verschrikkelijk. Had t gevoel of ik op een rodeostier zat!
Gisteren ben ik na een lange en saaie busrit (ik heb vooral geslapen om maar niet te hoeven zien hoe bussen en vrachtwagens elkaar in de bochten van bergpassen inhalen) weer in Kathmandu aangekomen. De vieze smoglucht en de bergen afval kwamen me alweer tegemoet. De laatste dag heb ik besteed in de mooie stad Patan, een oude koningsstad met veel tempels. Ik trof het enorm, want het bleek vandaag de eerste dag van een bijzonder hindoefestival te zijn. Ter ere daarvan werd er juist op het moment dat ik bij een tempel arriveerde een buffel geofferd. Het dier werd vastgebonden, het heiligdom in getrokken en vervolgens onder begeleiding van ritueel tromgeroffel met een groot mes onthoofd. De kop werd voor de ingang van de tempel gezet. Het lichaam werd door een paar mannen afgevoerd. In onze ogen zijn dit natuurlijk hele bizarre rituelen, maar ik vond het fascinerend. Om het allemaal nog wat bizarder te maken heb ik tevens een bezoek aan de crematieplaats voor overledenen gebracht. Deze plek is gelegen aan de oever van een heilige rivier. Eerst wordt de dode ritueel gewassen in het water. Daarna wordt het lichaam op een stapel hout op een stenen bank geplaatst en via de mond in brand gestoken. Alles gebeurt in het openbaar, dus je kunt alles zien. Wat een verschil met onze begrafenissen die voornamelijk in besloten sfeer plaatsvinden. De as wordt tenslotte in de rivier uitgestrooid.
Om de dag en mijn reis af te sluiten ben ik vanavond voor het laatst met Jannie en Mariska uit eten geweest in ons favoriete restaurant in het hart van de toeristenwijk Thamel. Heel gezellig om ze weer even gesproken te hebben.
En dan is het nu alweer tijd om naar huis te gaan. Wat is de tijd omgevlogen, zeg. Ongelooflijk. Maar wat heb ik een mooie tijd beleefd. Ik neem een rugzak vol mooie en vooral hele bijzondere herinneringen (en souvenirs) mee terug naar huis! Namaste!