Moeilijk land

Namasté!

Nepal voldoet absoluut aan de criteria voor "moeilijke landen" zoals beschreven in de gelijknamige reisgids van Jelle Brandt Corstius: het verkeer is chaotisch, je wordt bedwelmd door uitlaatgassen, er lopen roedels wilde honden op straat en overal ligt afval. En toch vind ik het prachtig!
Er is weer even elektriciteit en internet, dus ik kan weer een berichtje op mijn blog plaatsen! Zoals het een moeilijk land betaamd is er hier maar enkele uren per dag stroom. Internet is er gelukkig wel, maar niet altijd even snel.
De afgelopen dagen heb ik weer veel gezien en meegemaakt. Gisterochtend zijn we begonnen met de Nepalese les. De les vindt plaats op het dakterras van het hotel in het ochtendzonnetje. De zon is een welkome afwisseling, want op de dag van aankomst was het hier akelig koud en nat. Verwarming kennen ze hier niet. En omdat het water opwarmt via een zonneboiler, zat een warme douche er ook al niet in. Vandaag en gisteren was het gelukkig heerlijk weer, zo'n 20 graden.
Vanaf het dakterras is er zoveel te zien. Ik kijk mijn ogen uit. Het hotel kijkt uit op een vallei met kleine akkertjes. Vrouwen in gekleurde gewaden bewerken deze akkers, terwijl schoolkinderen in uniform zich naar school haasten. De kinderen vinden het prachtig om een paar woorden Engels met je te oefenen. Ze zwaaien allemaal naar ons en roepen steeds 'Hello, what is your name?!" Als je dan terug zwaait beginnen ze te lachen en rennen ze hard weg.
De Nepalese taal, verwant aan het Hindi, valt niet mee om onder de knie te krijgen. Het blijft bij een aantal standaardzinnetjes, zoals 'waar kom je vandaan' en 'hoe heet je', maar een dag later ben ik het alweer vergeten. Veel oefenen dus.
Gistermiddag hebben we voor het eerst kennis gemaakt met het openbaar vervoer in Kathmandu. Alweer een hele ervaring. De bussen zitten stampvol en bewegen zich in een slakkengang door de overvolle en naar uitlaatgassen stinkende straten. Halverwege zijn we overgestapt in een tuktuk. Niet zo eentje die je misschien van tv kent met een fiets of loopjongen ervoor, maar meer een soort auto met een laadbak en een dak erop waar ongeveer 8 mensen in passen. Als je op de plaats van bestemming bent, sla je een paar keer hard op het dak, je geeft de chauffeur geld en je kunt uitstappen.
We hebben de stupa van Boudanath bezocht. Het is een van de grootste stupa's, ofwel boeddhistische tempels, ter wereld. Je mag er alleen met de klok mee omheen lopen. Als je tegen de klok in loopt brengt dat ongeluk. Je ziet er veel boeddhistische monniken in roodoranje habijten, vrouwen in gekleurde kledij en toeristen.
Vandaag hebben we een aantal vrijwilligersprojecten bezocht in de wijk Pepsi Cola, waaronder het weeshuis waar ik over een aantal dagen vrijwilligerswerk ga doen. De kinderen heb ik nog niet ontmoet, want die gaan overdag naar school. In hetzelfde gebouw als het weeshuis zit een vrouwencentrum. Vrouwen krijgen hier voorlichting over hygiëne en volgen er naailessen. Misschien kan ik mijn werkzaamheden in het weeshuis combineren met een aantal activiteiten in het vrouwencentrum. Lijkt me wel leuk in ieder geval. Om vanuit het hotel in Pepsi Cola te komen moet je door de vallei met de akkertjes. Hier staan ook huisjes van mensen die er wonen. Het zijn niet meer dan hutten, gemaakt van golfplaten, stukken karton en plastic. Het stinkt er verschrikkelijk. Tsja, Nepal is naast een moeilijk land, vooral ook een heel erg arm land...

Nou, dat was het voor vandaag. Morgen gaan we naar een apentempel. Tot de volgende keer!

Annélien